Een a twee keer per jaar ga ik een hapje eten met een oud-collega en psychiater. We hebben een klik en praten dan de avond vol over onze drijfveren, ambities en ontwikkelingen. Maar ook basale onderwerpen als onze kinderen, loslaten, angsten en onze pogingen om ons te gedragen conform wie we willen zijn.

Zo waren we deze avond weer goed op dreef, onder het genot van een Indiase vegetarische maaltijd, uitgekozen door mijn tafelpartner. Dit laatste geeft aan in hoeverre ik onze vriendschap en gesprekken waardeer, ik ben normaal gesproken niet vies van een behoorlijk lapje vlees op mijn bord.

We kwamen op het onderwerp van trots versus sorry zeggen, hoe je daarin een balans kunt opmaken en dan vanuit een groter verlangen je trots opzij zet en excuses maakt voor je blinde vlek.

Van daaruit gingen we weer de snelweg op naar hogere sferen en belandden bij monniken en het boek Beginning Anew: ‘to begin anew is to look deeply and honestly at ourselves, our past actions, speech and thoughts and to create a fresh beginning within ourselves and in our relationships with others’. De monniken waar we over spraken deden elke 2 weken een ronde van feedback met elkaar.

Doordat we hierover spraken moest ik denken aan de coaching die ik de volgende dag zou geven aan een ambulant team. Daar zouden we het gaan hebben over beter samenwerken, het geven van feedback en het terugvinden van gezamenlijk plezier. Randvoorwaarden in mijn ogen om tot een goede inhoudelijke prestatie te komen. Ik had uiteraard al een heel programma hiervoor gemaakt, maar door het gesprek werd ik getriggerd en bedacht om het te doen volgens de oude wijze monniken. De inspirerende avond liep teneinde en ik haastte me naar huis om de aanpassingen te maken voor de volgende dag.

De training van de dag erna was voor mij een cadeautje, niet enkel door de aangepaste aanpak maar vooral ook door de openheid en de kwetsbaarheid van alle deelnemers. Er was duidelijk een gezamenlijk verlangen naar ‘wij’, ‘samen’ en ‘groei’. Doelstellingen waren om te ervaren hoe het is om in het team feedback te geven en krijgen, drempels om dit te doen weg te nemen en issues van onder de tafel op tafel te krijgen.

We gebruikten een zogenaamde talking stick wat er op neerkomt dat enkel degene die die stick in handen heeft het woord mag voeren. De eerste ronde was ‘flowering plants’ : datgene wat je water geeft zal groeien/bloeien. Degene met de stick gaf een collega een zo concreet mogelijk compliment, zonder dat er een gesproken reactie terug mocht komen.

De tweede ronde was ‘sharing regrets’ : eigenlijk sorry zeggen tegen een collega voor iets wat je niet of anders had willen doen. Dan stel je je wel even kwetsbaar op, hoor!

Laatste ronde was het pittigst en deed ook wel wat traantjes vloeien: ‘expressing hurt’. Hierbij vertel je een collega over iets wat je geraakt, gekwetst of anderszins met je heeft gedaan.

Het was pittig en intensief, we hebben erna bijna een half uur gepauzeerd, weer opgeladen. Opvallend was dat de zaken die aan bod waren gekomen in de meeste gevallen wel bekend waren maar niet benoemd. Ze waren er, onder de tafel. Nu lagen ze op tafel, mochten er zijn en werden uitgesproken en opgelost!

De uitdaging hierna is voor het team om te blijven oefenen hiermee en het toe te voegen aan de overlegstructuur als permanent cadeautje aan henzelf. En ik, ik mag als cadeautje nog een aantal keer dit begeleiden.

Wanneer je denkt dat deze werkvorm jouw team ook iets zou brengen, schroom dan niet contact met mij te hebben over een training op maat!